Maik Süter – auteur De Veganrevolutie –

“Ik zou echt nooit vegan kunnen zijn”. Het is de reactie die ik vaak hoor als ik zeg dat ik leef op een volledig plantaardig dieet. Het waren die exacte woorden die ik jaren eerder ook zei toen ik voor het eerst in aanraking kwam met iemand die vegan was. Wat ik toen nog niet besefte is dat we vaak te snel onze conclusies trekken bij het aanhoren van iets radicaals, zoals het niet eten van dierlijk voedsel. Daarom wil ik je vragen om tijdens het lezen van dit artikel al je vooroordelen even te parkeren. Het heeft mij enorm geholpen om verder te kijken dan m’n neus lang is. En wellicht inspireert mijn verhaal je om, ondanks al onze conditioneringen en collectieve gedachtes, toch anders naar de status quo te kijken dan wat van ons verwacht wordt.

Het begon allemaal toen ik als klein kind met mijn moeder naar de kinderboerderij ging. Waar mijn broertje niet door het hek heen durfde waande ik me tussen de geitjes en interesseerde het me niets als deze een beetje aan m’n haar zaten te likken. Op een dag was mijn moeder me zelfs kwijt en vond ze me in het geitenhok waar ik lag te tukken in het hooi tussen de geitjes. Dat dieren mijn vrienden waren was dus al vroeg duidelijk. Toch groeide ik op met het eten van vlees en net zoals zoveel mensen stelde ik hier nooit echt vragen over en besefte ik al helemaal niet waar dat vlees precies vandaan kwam. Ik ontpopte me dan ook tot een ware carnivoor en ik kan me de dagen nog goed herinneren waar ik wist dat we ’s avonds gingen gourmetten. De hele dag at ik niets zodat ik lekker veel honger had voor het feestmaal. En jawel, wie zat er altijd als laatste aan tafel alle vleesresten te verorberen? Me!

Mijn carnistische carrière zette zich voort toen ik in mijn puberteit begon te werken bij de slagerij afdeling van de lokale C1000. Ik maalde het gehakt, maakte de filet americain en sneed de kipfilets schoon. Nooit besefte ik eigenlijk wat er door mijn handen ging, todat mijn chef op een dag tussen neus en lippen door vertelde dat ze de kipfilets inspoten met water. “Geld printen”, noemde hij het. Toch bleef ik waar ik was: de mannen van de slagerij waren tenslotte de ‘stoere mannen’ binnen de C1000. Als je bij de AGF (groentenafdeling) werkte was je eigenlijk een pussy.

Het imago van carnivoor beviel me wel en mijn vleesconsumptie nam door de jaren heen daarom toe. Totdat ik op mijn 18e op de weegschaal ging staan en zag dat ik 103 kilo woog – de weegschaal ging maar tot 100 kilo dus hij maakte een nieuw rondje tot de 3 kilo… pijnlijk… Voor iemand van 1,96m is dat niet het meest ideale gewicht.

Dat was de eerste keer dat ik me echt bezig hield met mijn gewicht en ik ging op zoek naar een dieet. Via een collega van mijn toenmalige werk kreeg ik het zogenaamde ‘schaatsersdieet’ – ik had er nog nooit van gehoord. Het was een heel simpel te volgen weekmenu dat je een aantal weken moest doen. Na de tweede dag was ik het al zat…

…Maar ik zette door, volhardend als ik ben. Je begrijpt dat ik flink wat kilo’s kwijt raakte, maar tegelijkertijd voelde ik me futloos en genoot ik geen moment van mijn eten. Dat de kilo’s er na een maand weer aan zaten was dan ook niet zo verwonderlijk.

Doordat ik mijn vlees -en drankconsumptie iets had teruggeschroefd was ik uiteindelijk wel vrij snel van de 103 kilo af, maar een sixpack daar kon ik alleen nog van dromen. Maar de missende sixpack was niet wat me dwars zat. Het was de vermoeidheid die ik altijd in mijn lichaam voelde. Vooral na het eten van een stevige maaltijd met veel aardappelen, vlees of pasta lag ik uit te puffen op de bank.

Niet verwonderlijk overigens aangezien het enorm veel energie kost voor het lichaam om vlees te verteren, laat staan de suikerpieken die de aardappelen en pasta veroorzaakten.

Mijn zoektocht naar de ideale lifestyle ging daarom verder en zo kwam ik in aanraking met het cavemandieet, beter bekend als de paleo lifestyle. In deze lifestyle staat het eten van vlees centraal en je snapt dat dit mij als oppercarnivoor als muziek in de oren klonk! Naast veel vlees probeer je te eten zoals de oermens dit vroeger ook deed – dus geen brood, pasta, aardappelen en bewerkt voedsel. Een tijdje leek dit dieet voor mij te werken, maar doordat ik weinig koolhydraten binnen kreeg bleef ik me slapjes voelen na elke maaltijd. Paleo zegt namelijk dat je geen brood, pasta, aardappelen etc. mag eten, maar ook peulvruchten zijn in principe verboden. En dat terwijl deze voedingsmiddelen juist vol zitten met complexe koolhydraten die je lichaam van energie voorzien.

Je voelt ‘m al aankomen – dit dieet ging ik niet volhouden. Ik had het gevoel weer terug te zijn bij af en was op een punt gekomen waarbij ik begon te accepteren dat ik gewoon een average dude was met een kleine bierbuik. Een lichaam vol energie en uitgerust met een sixpack was alleen weggelegd voor superhelden uit de films en voor mensen die het geluk hadden goede genen te hebben.

En dat was toen ik op een avond de documentaire Food Inc. keek met een van mijn beste vrienden. In deze docu komt de ware (gruwelijke) aard achter de vleesindustrie in Amerika aan bod en er was bij mij een zaadje geplant.

“Dit kan toch niet echt gebeuren”, vroeg ik mezelf af en ik begon het internet af te struinen naar meer informatie. Al snel stuitte ik op dierenactivist Gary Yourofsky en bekeek ik een speech van hem die op youtube stond. Na het kijken van de speech zat ik nog enkele minuten naar mijn scherm te staren om alles in te laten dalen van wat ik zojuist had gezien. Langzaam maar zeker begonnen de puzzelstukjes op hun plek te vallen en kreeg ik in de gaten dat dit weleens de oplossing zou zijn voor al mijn ‘gezondheidsklachten’.

Maar de aard van het beestje krijg je er natuurlijk niet zomaar uit, we zijn tenslotte gewoontedieren. Na een aantal dagen had ik Gary alweer naar de achtergrond verdrongen terwijl ik van mijn biefstuk aan het genieten was. Noem het onverschilligheid, noem het luiheid, ik had gewoon nog dat extra duwtje in de rug nodig.

Dat duwtje kwam al vrij snel na het zien van nog een documentaire van Joaquin Phoenix genaamd ‘Earthlings’. In deze docu laat Joaquin zien hoe de wereld vandaag de dag met dieren omgaat. Na 10 minuten heb ik de documentaire afgezet, het was ondraaglijk om naar te kijken – ik besloot op dat moment dat ik definitief vegetariër zou worden.

Mijn vega avontuur begon en naast vaarwel te hebben gezegd tegen vlees en vis, deed ik ook afstand van al het bewerkte voedsel en suiker. In een rap tempo begon ik me anders te voelen, veel lichter. Na elke maaltijd hoefde ik niet neer te ploffen op de bank. Middagdutjes waren verleden tijd en mijn smaak verbeterde met de dag.

Vlees en vis weglaten was ook helemaal niet zo moeilijk als ik dacht. Een paar aanpassingen in mijn dieet en alles veranderde, het was onvoorstelbaar.

Ik werd rustiger en had meer helderheid in mijn gedachtes. Alhoewel ik niet bizar veel overgewicht had raakte ik de laatste overtollige kilo’s binnen no-time kwijt en bereikte ik vrij snel het perfecte lichaam waar ik zolang van gedroomd had.

Door meer te luisteren naar mijn lichaam en de natuur om me heen bewandelde ik een pad dat ik zelf uitstippelde in plaats van continu te luisteren naar anderen. Langzaam maar zeker kreeg ik het idee dat ik op de goede weg zat ‘I was on to something’.

En dat ik iets op het spoor was werd bevestigd na het lezen van The China Study van T. Colin Campbell die tijdens een 20 jaar durende studie een direct verband wist te leggen tussen voeding, lifestyle en welvaartsziektes. De New York Times riep de studie zelfs uit tot ‘Grand Prix van de epidemiologie’.

Na het lezen van dat boek schrapte ik ook de rest van de dierlijke producten en bewerkte voeding uit mijn dieet. Vanaf dat moment probeerde ik zoveel mogelijk volwaardige, plantaardige voeding te eten en nu drie jaar later wil ik nooit meer anders.

Ik begon mijn website en platform Veganrevolutie.nl en schreef het boek De Vegan Revolutie. Met het platform probeer ik mensen te inspireren om Vegan eens een kans te geven. Want door enkel plantaardig te eten zul je niet alleen jouw lichaam een groot plezier doen, ook bouw je direct mee aan een betere toekomst voor je medemens, de dieren, jezelf en volgende generaties.

Een betere win-win-win-win-win situatie zou ik niet kunnen noemen. En als zo’n mega carnist als ik was het kan, moet jij het al helemaal kunnen. Geef het een kans en oordeel achteraf!

Maik Suter – auteur De Veganrevolutie

Wil jij net als Maik ook een Veganrevolutie? Kijk dan hier voor een gratis weekmenu en receptenboekje. 

Bestel het boek inclusief bonussen hier.
Kijk voor receptinspiratie hier.

Volg Maik op facebook en instagram.