Randy Gaspar – Expeditie Flow –

Na een prachtige zonnige zomervakantie in Zweden besloot ik in 2016 definitief veganist te worden. Bekeerd tot het veganisme, om het even eng te laten klinken. Ik was al vegetarisch, product- en milieubewust en meer, dus de stap naar een veganistische lifestyle was goed te doen. En eigenlijk wel vanzelfsprekend. Al leerde ik ooit dat niets in het leven vanzelfsprekend is.

Veganisme meer dan konijnenvoer en rauwkost

Dat laatste doet er niet toe voor deze blog. Wel de bewuste stap. Wat ik heel belangrijk vond is om meteen af te rekenen met het imago van konijnenvoer en rauwkostvreters. Aan de hand van het beroemde en soms beruchte boek The Green Happiness gingen we – ik volgde eigenlijk de keuze van mijn vrouw – voortvarend aan de slag. Zoals eerder gemeld in deze blog moet je als je vegan wordt vooral opnieuw leren eten. Ik was weliswaar al vegetarisch, dus vlees kon me gestolen worden. Toch vergt het enige creativiteit en inspanning om nieuwe lekkere gerechten te vinden waar geen vlees, melk, ei en andere ingrediënten van dieren afkomstig zijn. Even opletten dus, maar alles went.

Afwijken van vaders recept

Het leren eten zat hem dan ook voornamelijk in ingrediënten die ik niet als vanzelfsprekend in mijn mond stopte. Rode bieten bijvoorbeeld. Of avocado. En aubergine. Eten dat ik bij voorkeur oversloeg. Het was ook even zweten. Als Indische jongen afwijken van je vaders recept voelde alsof ik tornde aan een heilig huisje. De kip was al vervangen door de sojakipstukjes van De Vegetarische Slager of de reepjes van Vivera. Ineens moest ook het ei eruit.

Opnieuw leren eten

Met dank aan 50 Days of Green Happiness leerden we in elk geval opnieuw eten. We ontdekten ingrediënten waarvan we het bestaan niet wisten, we proefden gerechten die buitengewoon heerlijk en gevarieerd waren en we werden steeds bewuster van wat we nou daadwerkelijk in onze monden stopten. De weg door de Jumbo en naar de juiste biowinkels werd steeds eenvoudiger en ook door skills en vaardigheden werd koken makkelijker. Et voilà, zo ingewikkeld was het vegan zijn niet.

Nieuwe lifestyle, nieuwe mensen

Met deze keuze en dit patroon kwamen ook de nieuwe mensen in ons leven. Mensen die vegan of vegetarisch eten, mensen die zich inzetten voor een groene wereld, mensen die zich bekommeren om welzijn en mensgeluk… kortom, allemaal mensen die onze missie en vooral mijn missie onderschrijven en ondersteunen. Er is veel moois voortgekomen uit de keuze om een veganistische lifestyle op te pakken.

De ontdekking van ongezonde vegan lekkernijen

Maar dan… ineens doe je ontdekkingen die je eigenlijk niet had willen ontdekken. Tony Chocolonely puur. Volledig vrij van dieren en dus eetbaar voor de veganist. Of de koekjes van het merk Smaakt. En wat te denken van Oreo’s. Of gewoon chips. En de (dure) vegan cheesecake van het merk Daiya… Als voormalig verslaafde van M&M’s had ik dit nooit moeten ontdekken. Mede dankzij The Green Happiness had ik een prachtig gewicht bereikt van 61,5 kilo (ik ben 1.67 meter knap). Ik kwam van 68,5. Inmiddels dwarrel ik tussen de 64 en 65 kilo in. Niks mis mee, maar dat verschil zit hem dus vooral in de guilty pleasures. En het is zo lekker!

Het enige wat ik niet kan (lees: wil) verklaren is waarom ik toen de discipline had om aan de guilty pleasures voorbij te gaan. Terwijl het nu met regelmaat in mijn winkelmandje belandt. En hoewel vegan, je kunt natuurlijk wel nagaan dat in de bovengenoemde guilty pleasures behoorlijk wat vetten en suikers zitten. We weten in elk geval wel hoe de kilo’s er dus weer bij op zijn gekomen.

En jij? Vegan of niet? Wat zijn jouw guilty pleasures?

Ik ben erg benieuwd wat jouw guilty pleasures zijn op het gebied van veganisme. Waar loopt bij jou het water in de mond? En waar kunnen we jou voor wakker maken? Deel jouw guilty pleasure in een reactie. Wie weet help je je mede-vegan aan wat extra kilo’s.

Randy Gaspar

Dit artikel is eerder verschenen op Expeditieflow.nl.